Rozdział 24 cz. II.

- Nie przedstawisz mnie? - zapytał niebieskooki
- Ah tak! Zapomniałam. Liam to jest Josh, mój chłopak...
____________________________________________________

*perspektywa Stephanie*

- Miło mi cię poznać - Josh wystawił rękę w formie przywitania, którą po jakimś czasie Liam uścisnął - Podobno jesteś najlepszym przyjacielem mojej Steph - mówiąc to, wtuliłam się w niego, żeby wszystko wyglądało bardziej realistycznie.
- Taaak - powiedział brązowooki, pocierając ręką kark - Cieszę się, że wreszcie ci się powiodło Steph. Zasługujesz na szczęście - uśmiechnął się a ja przytuliłam się do niego - Wiecie co, troszkę się spieszę, bo Nicola przyjechała. Do zobaczenia, miło było cię poznać Josh - powiedział wybiegając z domu.
- Mówiłam Ci, że on nic do mnie nie czuje! - powiedziałam z wyrzutem do mojego towarzysza...
- Byłem pewny, że to prawda... Moja intuicja nigdy nie zawodzi! - przyjął na swoją obronę Josh
- Najwidoczniej tym razem zawiodła - zrezygnowana usiadłam na kanapie.
- Steph, chyba nie przejęłaś się tym, co? - objął mnie ramieniem.
- Nie, tylko to przykre...Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że nikt nie jest w stanie zakochać się w takiej idiotce, jaką jestem - westchnęłam, opierając głowę na jego ramieniu.
- Steph! Jak nie Zayn czy Liam to znajdzie się ktoś, kto pokocha cię taką, jaką jesteś! - przytulił mnie.
- Nic o mnie nie wiesz - odkleiłam się od niego - Dlaczego w ogóle mi pomagasz!?
- Bo kiedyś nie pomogłem pewnej osobie - odparł cicho, odwracając głowę.
- Ale co ona ma wspólnego ze mną! - krzyczałam na niego w złości.
- Nawet nie wiesz, jak dużo... - mruknął pod nosem, jednak mój dobry słuch nie pominął tego.
- No właśnie nie wiem, więc może z łaski swojej oświeć mnie!
- To trudne... - stwierdził ciężko
- Opowiedz mi wszystko od początku, okej? - uspokoiłam się już na tyle. Przecież nie będziemy sobie wyjaśniać spraw w kłótni.
- Okej - uśmiechnął się - A więc trzy lata temu zmarła moja siostra. No może nie do końca zmarła...popełniła samobójstwo... Przeze mnie - spuścił głowę
- Na pewno przesadzasz! - chwyciłam jego podbródek i uniosłam go do góry. Widziałam to w jego oczach. Cierpiał. Ale co ja miałam z tym wszystkim wpólnego!? - Kontynuuj
- Kiedyś przyszła do mnie z informacją, że podoba jej się pewien chłopak, wtedy nie wiedziałem, że jest prawie jak twój Zayn. Cieszyłem się, że udało jej się znaleźć miłość, ale jemu chodziło tylko i wyłącznie o seks. Po tygodniu bycia razem stało się. Od tamtego momentu zaczął jej unikać, aż potem z nią zerwał... Wtedy ja ją pocieszałem, że nie jest wart jej łez i czasu, że znajdzie kogoś lepszego... i znalazła. Lucas był przeciwieństwem Zayna... choćby twój Liam... miły, opiekuńczy. W końcu ktoś idealny dla niej. Byli razem pół roku, a potem on po prostu znikł. Wtedy też przy niej byłem... Kiedy już wszystko się uspokoiło, mogłem wrócić do swoich ulubionych czynności...Nie chcę nic mówić, ale byłem mistrzem parkietu - uśmiechnął się na samo wspomnienie - tamtej feralnej nocy...Gdybym tylko odebrał ten głupi telefon...ona by żyła! - wykrzyczał, a ja przytuliłam go. Jednak dalej nie wiedziałam, co ona ma ze mną wspólnego... - Dowiedziała się wtedy całej prawdy o nim...
- Josh, jeżeli nie chcesz o tym mówić, to nie musisz - zapewniłam go
- Nie, skoro już zacząłem to skończę!
- Jak chcesz - uśmiechnęłam się do niego i ścisnęłam mocniej jego dłoń...chciałam dodać mu tym otuchy.
- Przez te pół roku cały czas ją okłamywał...Była jedną z wielu... Gdy się tylko dowiedziała, od razu do mnie zadzwoniła...A ja stwierdziłem, że to nic ważnego! Gdyby nie ja, to ona by żyła! Jestem najgorszym bratem na świecie - mówiąc to kilka łez spłynęło z jego niebieskich tęczówek. Byłam bezradna. Jedyne, co teraz mogłam zrobić to być przy nim... Tylko tak mogę mu pomóc.
- Nie mów tak, byłeś świetnym bratem. - powiedziałam, przytulając go. Otarł łzy i wreszcie na jego twarzy mogłam dostrzec uśmiech. - Gdyby teraz widziała, jak pomagasz mi, byłaby dumna, że miała takiego brata... Ja już jestem z ciebie dumna. Postanowiłeś po tym wszystkim komuś pomóc. Jesteś bohaterem Josh.

*perspektywa Liama, w tym samym czasie*

Wiecie jak to jest, że osoba, którą kochasz, wbija Ci nóż w plecy nieświadomie? I to przez twoją głupotę? Ja właśnie tego doświadczyłem. Jak zwykle wszystko zaprzepaściłem...Gdybym może odważył się i powiedział jej, co czuję...może to ja byłbym na miejscu Josha? Może...
*
- Liam? Co ty tu robisz!? - zapytał z kpiną w głosie brązowooki... Mój niegdyś dobry przyjaciel...
- Jestem - odpowiedziałem podobnym tonem... Ktoś cię widzę nieźle urządził...
- Nie twój interes... - syknął - Czego chcesz!
- Ja tutaj przychodzę polubownie, a ty do mnie tak się zwracasz... nieładnie z twojej strony Malik. - odparłem, uśmiechając się ironicznie - Wpuścisz mnie do środka? - zapytałem, na co on głośno westchnął i przepuścił mnie przez próg.
- Więc, co cię do mnie sprowadza...
- Chciałem wrócić do zespołu, jeżeli jest taka możliwość...
- Aaaaaaa! Kocham cię! - wrzasnął i rzucił się na mnie. Już po chwili byłem zamknięty w szczelnym uścisku mulata. Dobra, nie spodziewałem się takiej reakcji...
- Wszystko z tobą w porządku? - moje zdziwienie wdało się we znaki...
- No oczywiście! Wreszcie jakieś dobre wieści! Nie ruszaj się! Muszę poinformować chłopaków! - krzątał się po mieszkaniu i gadał trzy po trzy... Dobra, to było dziwne, nawet bardzo...
*
- Więc... co zmieniło twoje zdanie, co do powrotu? - zapytał z lekkim uśmieszkiem
- Po prostu tak jakoś - wzruszyłem ramionami
- A ten "tak jakoś" - zrobił cudzysłów w powietrzu - to Josh?
- Skąd wiesz o... - nie zdążyłem skończyć, bo Zayn wtrącił mi się w zdanie.
- Rzuciła mnie...dla niego... - zrobił smutną minę. Jakoś nie chciało mi się w to wierzyć...
- Dlaczego znowu kłamiesz! - rzuciłem w jego stronę
- Liam! Otwórz wreszcie oczy! Ona was wszystkich omotała wokół palca! Dlaczego miałbym cię okłamywać!?
- To dlaczego ci nie wierzę!?
- Bo jesteś w niej zakochany! Tak samo jak ja! Ale zrozum! Ona nie jest nas warta...to zwykła dziwka! - powiedział, za co oberwał ode mnie - Stary! O co ci chodzi!? Przecież całą prawdę ci mówię!
- To nie jest prawda!
- Nie? Dobra, posłuchaj... opowiem ci całą historię! Może wtedy zrozumiesz, jak bardzo ona nas okłamuje...
- Dobra - rzuciłem zrezygnowany
- Pamiętasz imprezę urodzinową El? - pokiwałem twierdząco głową - Wtedy wszystko się wydarzyło...Poszedłem z nią zatańczyć... A ona zaciągnęła mnie na górę...Byłem bezbronny! Bo od miłości nie da się uciec!
- To nie może być prawda!
- Nie może? A zadałeś sobie pytanie, od kiedy zna Josha? Skąd? Przecież ona niedawno co wprowadziła się do Horley! Nie znała tutaj nikogo! Josh jest kolejną zabawką w rękach Steph! Zrozum tego Liam! Ja chcę twojego dobra!
- Ale... - zacząłem się jąkać... Po raz kolejny zakochałem się w nie tej osobie, co trzeba... - Jak to? - tylko tyle udało mi się wymówić...
- Nie wiem Liam - poklepał mnie po ramieniu - Nie tylko ty masz złamane serce...
- Będę się musiał od niej wyprowadzić...
- U mnie jest sporo miejsca, możesz się wprowadzić - uśmiechnął się pocieszająco - a teraz wybacz, ale idę spotkać się z menadżerem. Łap klucze do mieszkania - rzucił we mnie nimi - Będę za jakieś dwie godziny...
- Dobrze - powiedziałem, kiedy drzwi od domu się zamknęły
*
Otworzyłem drzwi, które z hukiem zamknąłem... W mieszkaniu zastałem tylko Steph na kanapie. Aż zakuło mnie w sercu, kiedy zrozumiałem, jak ona mnie skrzywdziła... Od razu ruszyłem do swojego pokoju i zacząłem się pakować, długo mi to nie zajęło. Po chwili ruszyłem na dół...
- Li, wszystko w porządku? - zapytała, widząc mnie z walizką w ręku...
- Wyprowadzam się - rzuciłem oschle
- Co!? Ale dlaczego!?
- Bo nie mam zamiaru mieszkać pod jednym dachem z taką dziwką, jaką jesteś! - krzyknąłem
- O co ci chodzi!
- O co? O to, że krzywdzisz tych wszystkich facetów... Jesteś zwykłą szmatą! Wczoraj Zayn, dzisiaj Josh a jutro kto? Niall? Louis? a może Harry? Gardzę tobą - zaśmiałem się - Jesteś beznadziejna..
- Ale Liam! Ja... - przerwałem jej
- Daruj sobie... - powiedziałem i wyszedłem z jej domu trzaskając drzwiami...Miałem już dość jej. Zawiodła mnie....

*perspektywa Josha*

- Halo? - usłyszałem zapłakany głos mojej koleżanki, co mnie bardzo zmartwiło...
- Stephanie, wszystko okej? - zapytałem zmartwiony
- Nic nie jest okej!
- Rozmawiałaś z nim?
- Nie zdążyłam, wyprowadził się - teraz to już totalnie się rozkleiła.
- Stephanie, nigdzie się nie ruszaj! Za chwilę po ciebie przyjadę! - rozłączyłem się i wcisnąłem pedał gazu. Musiałem się znaleźć przy niej. Nie zostawię jej, tak jak mojej siostry... o nie!

*10 minut później*

Kiedy otworzyłem drzwi i zobaczyłem, w jakim stanie jest moja przyjaciółka, nie mogłem jej samej zostawić...
- Zabieram Cię do siebie - stwierdziłem stanowczo - Chodź - podałem jej rękę, lecz ona nie drgnęła. Ciągle patrzyła się w sufit, siedząc na podłodze. Podszedłem do niej i wziąłem ją pod ramię. Przez całą drogę do samochodu żadne z nas się nie odzywało. Woleliśmy iść w ciszy, niż mówić słowa, które i tak nie mają żadnego znaczenia. - Wsiądziesz sama? - zapytałem się, a ona pokiwała głową. Puściłem ją i szybko wsiadłem na miejsce kierowcy. Przez całą drogę, tak jak i poprzednio, nie odzywaliśmy się do siebie. W pewnym momencie zadzwonił telefon. Nie mogłem go nigdzie znaleźć, nie pamiętam, gdzie go rzuciłem. Schyliłem się dosłownie na moment... potem wszystko działo się tak szybko, głośne odgłosy ciężarówki, krzyk Stephanie i ciemność...
_______________________________________________________________________
Wybaczcie, że tyle trzeba było czekać. Komputer mi się zepsuł i pisałam to w pracy, co było nie lada wyzwaniem. Ale jest! To już ostatni z pierwszej serii! Więc, miłego czytania i do Września! Przypominam, że możecie zadawać pytania bohaterom na asku! Miłych wakacji wam życzę :)